Angora turecka – najważniejsze fakty o tajemniczej rasie z Turcji

Wesoły i figlarny kot, zawsze skory do zabawy i towarzyszenia człowiekowi – tak często opisywana jest angora turecka. To jedna z najstarszych ras kotów, przez niektórych badaczy uważana nawet za najstarszą na świecie. Mimo swojego długiego i imponującego rodowodu, nadal nie należy do zbyt popularnych w Polsce. Warto się jednak zainteresować tymi kotami – są piękne, aktywne i puchate. Zachwycają tak charakterem, jak i wyglądem. Co warto wiedzieć o angorach tureckich? Jaki jest kot rasy angora turecka? Oto szczegółowe informacje!

Angora turecka – jeden z najstarszych kotów świata

Badacze nie są pewni jak starą rasą jest angora turecka. Część naukowców zalicza ją do jednej z najstarszych ras świata, podczas gdy druga część wprost mówi, że angory tureckie mogą być wręcz najstarszą rasą świata. Ustalenia te i spory zaistniały dlatego, że angory tureckie są rasą naturalną. Oznacza to, że powstały w wyniku naturalnej mutacji genów podczas tysięcy lat ewolucji i nie są – jak koty innych ras – wynikiem celowej hodowli przez ludzi. Niegdyś w Turcji były tak samo popularne i powszechne jak koty europejskie.

Z tego też powodu nikt się nie kłopotał żadną celową hodowlą i koty rasy angora turecka po prostu żyły wraz z ludźmi. Badanie ich pochodzenia pozwoliło stwierdzić, że turecka angora spokrewniona jest z tureckimi vanami i wywodzi się z Kaukazu. Uważa się ją także za przodka kota perskiego. Na obszarze dzisiejszej Turcji występowały powszechnie, jednak w Europie zaistniały dopiero w XVI wieku. Przybyły na dwory francuskie i angielskie, jako prezenty dla możnych od Imperium Osmańskiego. XVIII wiek ugruntował pozycję tych pięknych kotów o sierści niczym jedwab. Były one oznaką statusu i bogactwa.

Cenione były za swoją urodę, ale też za charakter – już wtedy powszechnie uważane były za bardziej przyjacielskie i towarzyskie niż zwyczajne koty. Z biegiem czasu niestety ich popularność zaczęła spadać, bo zaczęły być wypierane przez koty perskie. Liczebność tureckich angor spadła do tak niebezpiecznie niskich rejonów, że w Turcji nawet zaczęto hodować kilka sztuk w zoo, by rasa angora turecka nie przepadła w całości.

Współczesna hodowla

Choć koty rasy turecka angora znane były od wieków to dopiero lata 50. XX wieku przyniosły ich celową hodowlę. Miało to miejsce w Stanach Zjednoczonych – dokładnie w 1954 roku została tam sprowadzona pierwsza angora. Oficjalnie za rasę amerykański związek hodowców uznał ją dopiero w 1973 roku, jednak tylko koty z białą sierścią.

W XX wieku, a dokładnie w 1978 roku dopuszczono też inne kolory. Ze Stanów Zjednoczonych angora turecka ponownie trafiła do Europy. Wtedy też wznowiono jej hodowlę na starym kontynencie. Wtedy też okazało się, że zachowanie kilku egzemplarzy tej rasy w tureckim zoo było bardzo dobrym pomysłem, bo to właśnie od kotów z zoo pochodzi większość współczesnych angor.

Angory w Polsce 

W naszym kraju to nadal bardzo mało popularna i niezbyt rozpoznawalna rasa. Mimo wszystko możesz znaleźć polskie hodowle, dlatego nabycie kociaka tej rasy – choć może okazać się nieco bardziej utrudnione – jest możliwe i nie musisz sprowadzać kota z zagranicy. Najstarsza polska hodowla została otworzona w 2002 roku.

Angora turecka – egzotyczna piękność 

Angora turecka to średniej wielkości niezwykle urokliwa rasa kotów. Ich sylwetki są dość umięśnione, nadal jednak bardzo smukłe i eleganckie. Mogą ważyć nawet do 5 kg, choć nie są to duże koty – 5 kg to maksymalna waga dopuszczalna przez wzorzec. Turecka angora ma trójkątną głowę i duże, szerokie uszy. Po wewnętrznej stronie małżowiny rosną kępki włosów. Oczy są duże, skośnie osadzone i w kształcie migdałów.

Ich kolor zawsze jest harmonijnie dostosowany do umaszczenia sierści i od tego zależy. Kończyny są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Stopy są małe, a między palcami rosną charakterystyczne kępki sierści. Ogon zwęża się spiczasto, jest długi i bardzo gęsto porośnięty sierścią.

Tym, co najbardziej zwraca uwagę w przypadku tych kotów, jest ich sierść. Jest półdługa, bardzo miękka i jedwabista w dotyku. Na piersi, tylnych łapach i szyi jest nieco dłuższa. Na udach są charakterystyczne portki, a na szyi kołnierz. Angora turecka nie ma podszerstka. Niegdyś jedyną dopuszczalną maścią była biała, obecnie wzorzec dopuszcza wszystkie barwy sierści. Dzisiaj nikogo już nie dziwi angora turecka czarna, niebieska, ruda, kremowa czy szylkretowa.

Zdrowie – na co uważać w hodowli angory tureckiej? 

Jakiego zdrowia jest angora turecka? Hodowla tych zwierząt nie nastręcza zbyt wielu problemów pod kątem zdrowotnym. Jako rasa naturalna, czyli taka, która powstała samoistnie, a nie przez ingerencję człowieka, angora turecka jest uważana za raczej zdrową. U kociąt czasami może zdarzyć się przepuklina pępkowa.

Nie zawsze wymaga ona interwencji lekarza weterynarii, często otwór przepuklinowy zarasta sam z siebie. Jeśli jednak jest zbyt duży albo nie chce zarosnąć, niezbędna będzie interwencja lekarza weterynarii. Zdarza się też, że turecka angora o białej sierści rodzi się głucha, bo gen, który odpowiada za biały kolor futra, często występuje właśnie razem z głuchotą.

Nie znaczy to jednak, że takie koty są niezdolne do życia – w warunkach domowych, przy opiece człowieka radzą sobie bardzo dobrze i szybko dostosowują się do swojej głuchoty. Mogą za to miauczeć znacznie głośniej niż słyszące koty. Niesłyszące koty są też wykluczane z dalszej hodowli. Rzadko, jednak zdarzają się u kociąt przypadki ataksji, czyli niezborności ruchowej.

Pielęgnacja angory tureckiej 

Pielęgnacja angory tureckiej nie wymaga zbyt wiele zachodu, poradzi sobie z nią nawet osoba, która nigdy wcześniej nie opiekowała się żadnym kotem. Sierść angory nie ma podszerstka, z tego powodu nie filcuje się ani nie kołtuni. Wystarczy, gdy wyczeszesz swojego pupila raz w tygodniu.

Brak podszerstka sprawia, że angora turecka niezbyt dobrze znosi nagłe zmiany temperatury i nie lubi gdy jest zbyt gorąco lub za zimno – turecka angora nie ma dodatkowej warstwy futra, która by przed tym chroniła. Dlatego nie narażaj zwierzaka na żadne skrajności. Regularnie sprawdzaj uszy i czyść je w razie potrzeby.

Jeśli Twoja angora turecka nie radzi sobie z pazurkami sama i drapak jest niewystarczający, przycinanie ich będzie bardzo wskazane. Angory nie należą też do najbardziej wybrednych pod względem kulinarnym. Podawaj im dobrej jakości karmę dla kotów – mokrą lub suchą. Najważniejsze, by miała dużo najlepiej przyswajalnego przez koty białka zwierzęcego. Możesz też przygotowywać zwierzęciu posiłki w domu lub wprowadzić żywienie zgodne z metodą BARF.

Angora turecka – charakter, temperament, usposobienie

Jaka jest angora turecka? Charakter tego kota już setki lat temu zaskarbił mu uznanie i zapewnił miejsce wśród szlacheckich pupili. To koty bardzo aktywne i ciekawskie. Nie podarują sobie żadnej okazji do zabawy i spenetrowania każdego zakamarka domu. Nie przepuści żadnemu nowemu obiektowi, dopóki go dokładnie nie sprawdzi. Angora turecka jest też zawsze skora do psot i zabawy, dlatego łaknie uwagi, zainteresowania i zapewniania różnych aktywności, bo znudzona będzie nieszczęśliwa, może zacząć też niszczyć rzeczy w swoim zasięgu.

Wśród angor można znaleźć osobniki nieufne i unikające ludzi, jednak jest to raczej wyjątek niż reguła. Przeważająca większość tych kotów średniej wielkości jest bardzo towarzyska i garnie do ludzi, nie lubi za to zostawać sama, dlatego niewiele ma wspólnego z typową kocią niezależnością i chodzeniem własnymi drogami.

Zdarza się, że turecka angora wybiera sobie na swojego opiekuna jednego z domowników, którego kocha najbardziej i z którym chce przebywać bez przerwy. Bywa też kotem dość „rozgadanym”, zwłaszcza gdy chce zwrócić na siebie Twoją uwagę, nie jest to jednak zbyt uciążliwe zachowanie, bo łatwo można zwierzaka uciszyć – wystarczy poświęcić mu trochę czasu lub dać zabawkę dla kota.

Turecka angora może mieszkać z innymi kotami, choć przez dominujący charakter może chcieć przewodzić w grupie. Dogada się też z psami. Nie lubi jednak zbytniej natarczywości, kot tej rasy chce być za to rozpieszczany i ceni sobie przede wszystkim własną wygodę. To też koty niezwykle zwinne i skoczne, dlatego możesz często obserwować popisy godne najlepszych kocich akrobatów w jej wykonaniu. To może też powodować, że turecka angora będzie zrzucać rzeczy z półek – zwłaszcza, jeśli będzie nimi zaciekawiona.

Dla kogo angora będzie kotem idealnym? 

Angory to koty niezwykle, jak na przedstawicieli tego średniej wielkości gatunku, towarzyskie. Nie nadają się do życia w samotności i na pewno nie będą szczęśliwe, jeśli będą większość czasu spędzać samotnie, czekając na Twój powrót z pracy lub uczelni. Dlatego bardzo dobrze nadają się jako koty rodzinne – z radością będą spędzać czas z ludźmi i będą go pragnęły jak najwięcej. Mają jednak tendencję do wybieranie ulubionego członka rodziny, dlatego trzeba na to przygotować innych domowników, by nie czuli się urażeni, że to nie oni zostali wybrani.

Nadaje się do domów z dziećmi, pod warunkiem, że dziecko zostanie nauczone jak obchodzić się z kotem. Są żwawe i chętne do zabawy, dlatego będą świetnym kompanem dla starszych dzieci. Nie może być jednak do tego w żaden sposób przymuszana, dlatego zanim pozwolisz dziecku bawić się z kotem tej rasy musisz ustalić granice, których dziecko nie może przekraczać.

Nadadzą się doskonale dla ludzi, którzy chcą mieć towarzyskiego kota, który zawsze będzie im towarzyszyć, a także dla osób, które mają czas na to, by się z kotem bawić – angory tureckie są bardzo aktywne i łatwo się nudzą, dlatego trzeba zapewniać im rozrywki, które pozwolą im się zmęczyć i pozostać w dobrej kondycji – tak fizycznej, jak umysłowej. Nie należą za to do kotów zbyt problematycznych pod kątem pielęgnacji czy zdrowia, dlatego opieki nad nimi mogą podjąć się nawet osoby, które nigdy wcześniej nie miały kotów. 

Angora turecka – podsumowanie 

Angora turecka to jedna z najstarszych kocich ras na świecie. Niegdyś w Turcji była równie powszechna jak typowy kot europejski, z biegiem czasu została wyparta na rzecz kotów perskich. Rasa przetrwała tylko dzięki temu, że kilka egzemplarzy tych kotów zachowało się w tureckich ogrodach zoologicznych i w XX wieku rozpoczęto ich romnażanie. To koty bardzo przyjacielskie i towarzyskie, dlatego chętnie garną do ludzi i nie chcą zostawać same. Są też energiczne i dużo się bawią, dlatego potrzebują rozrywek.

Mogą mieszkać w domach, w których są dzieci, psy lub inne koty. Jako rasa naturalna należą do jednej z najzdrowszych, ważących do 5 kg. Ich pielęgnacja też nie należy do trudnych i czasochłonnych, dlatego poradzą sobie z nią nawet zupełnie początkujący.

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin

email

Print