Włoskie rasy psów zyskują w Polsce coraz większą popularność. Nie ma w tym nic dziwnego – to piękne zwierzęta, które wyróżniają się wszechstronnymi umiejętnościami. Wśród nich znajdziemy pupili idealnych do towarzystwa, polowań, a nawet obrony terenu. Chcesz poznać ich historie? Zapraszamy do przeczytania wpisu!
Włoskie rasy psów – informacje podstawowe
Włoskie rasy psów mają bogatą historię, często sięgającą czasów starożytnych. We wzorcu FCI znajdziemy m.in. te przynależące do grupy wyżłów, chartów lub szpiców. Wszystkie zostały przydzielone do konkretnych zadań użytkowych. Mimo że obecnie często pełnią rolę psów towarzyszących, zachowały swoje pierwotne instynkty oraz cechy charakteru. Przy wyborze konkretnej rasy należy uwzględnić jej predyspozycje i wymagania, aby zapewnić pupilowi odpowiednie warunki rozwoju. W dalszej części artykułu przybliżymy charakter, wygląd, pielęgnację, a także historię wybranych włoskich psów.
Charcik włoski
Charcik włoski to pies, który według FCI (Międzynarodowej Federacji Kynologicznej) należy do grupy 10 chartów, jego numer wzorca to 200. Nie sposób pomylić go z żadnym innym psem. Dlaczego? Sprawdź. Poniżej przedstawiliśmy więcej szczegółów na temat tej wyjątkowej rasy.
Historia rasy
Charcik włoski to rasa, która była znana już w czasach starożytności. Najbardziej rozpowszechniona była w Egipcie, skąd na początku V w. p.n.e. trafiła do Włoch. Jej ogromny wzrost popularności przypadł na epokę renesansu. Psy tej rasy były szczególnie lubiane przez arystokrację. Dziś możemy podziwiać ich podobizny uwiecznione na obrazach z tamtego okresu. Niegdyś były wykorzystywane do polowań, obecnie świetnie sprawdzają się w roli zwierzęcych towarzyszy.
Wygląd i pielęgnacja
Pies rasy charcik włoski to miniaturowa wersja charta – ma od 32 do 38 cm wysokości w kłębie i może ważyć maksymalnie 5 kg (w przypadku obu płci). To pies pełen wdzięku. Charakteryzuje go smukła, kwadratowa sylwetka.
Charcik posiada krótką sierść, która nadaje mu elegancji, jest delikatna i jedwabista. Może występować w różnych wariantach kolorystycznych:
- czarnym,
- szarym,
- izabelowatym (jasnobeżowym).
Pielęgnacja charcika włoskiego nie jest zbyt skomplikowana, ale wymaga regularności. Warto przeczesywać go raz na tydzień szczotką dla psów z miękkim włosiem lub specjalną rękawicą z wypustkami.
Usposobienie i wychowanie
Charcik włoski to czworonóg o żywiołowym temperamencie. Na co dzień potrzebuje dużo ruchu i długich spacerów, najlepiej w towarzystwie ukochanego opiekuna. Jeśli zapewnimy mu odpowiednią dawkę aktywności w ciągu dnia, w domu będzie spokojniejszy. Psiak ten jest bardzo czuły i opiekuńczy wobec domowników. Jeśli zatem ofiarujemy mu dużo miłości, z pewnością odwdzięczy się tym samym. Musimy jednak stopniowo przyzwyczajać go do naszych krótkich nieobecności, by nie nabawił się lęku separacyjnego.
Mastif neapolitański (mastino napoletano)
Mastif neapolitański świetnie sprawdza się w roli dobrze ułożonego, postawnego stróża domowego ogródka. Zgodnie ze wzorcem FCI zaliczany jest do grupy 2 pinczerów, sznaucerów, molosów i szwajcarskich psów do bydła. Historia tej rasy jest niezwykle bogata i fascynująca. Chcesz poznać ją bliżej? Zapraszamy!
Historia rasy
Przodkowie mastifa neapolitańskiego wywodzą się od starożytnych molosów, potężnych psów bojowych używanych przez Rzymian podczas wojen. Psy te były cenione za swoją siłę, odwagę i imponujący wygląd. Wykorzystywano je do obrony gospodarstwa, a także w walkach na arenach. Dziś są świetnymi stróżami i obrońcami domowego ogródka.
Wygląd i pielęgnacja
Mastif neapolitański to pies o masywnej budowie. Samce osiągają wysokość 65-75 cm w kłębie i wagę 60-70 kg, a suki 60-68 cm i 50-60 kg. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest obfita, gruba skóra tworząca liczne fałdy i zmarszczki, szczególnie na masywnej głowie.
Głowa jest duża, z szeroko rozstawionymi, trójkątnymi uszami. Oczy są okrągłe, mogą mieć kolor od ciemnobrązowego do bursztynowego. Mastif neapolitański posiada mocny tułów z szeroką klatką piersiową i prostą linią grzbietu. Sierść jest krótka, twarda i gęsta, występuje w barwie:
- czarnej,
- szarej,
- ołowianej,
- płowej,
- pręgowanej, z dopuszczalnymi białymi znaczeniami na piersi i palcach.
Pielęgnacja rasy skupia się głównie na regularnym czyszczeniu i osuszaniu fałd skórnych. Pies potrzebuje szczotkowania sierści kilka razy w tygodniu oraz okresowych kąpieli. Poza tym należy regularnie kontrolować stan jego uszu, oczu i jamy ustnej.
Usposobienie i wychowanie
Mastif neapolitański jest wierny i oddany rodzinie. Dobrze wychowany przedstawiciel rasy jest łagodny wobec dzieci z najbliższego otoczenia, choć ze względu na jego masę zawsze powinniśmy kontrolować zabawy mastifa z najmłodszymi. Wobec obcych pozostaje zazwyczaj powściągliwy i nieufny, co czyni go skutecznym psem stróżującym.
W wychowaniu mastifa neapolitańskiego kluczowa jest wczesna socjalizacja. Szczenięta powinny być zaznajamiane z różnymi sytuacjami, ludźmi i innymi zwierzętami już od pierwszych tygodni życia. Psy te są bardzo uparte, dlatego ich szkolenie wymaga cierpliwości i konsekwencji. Opiekun powinien ustalić jasne zasady, a także stosować pozytywne metody szkolenia. Surowe traktowanie może wywołać u tej rasy opór lub agresję.
Lagotto romagnolo
Lagotto romagnolo należy do grupy 8 aporterów, płochaczy i psów wodnych. Jego szczegółowy wzorzec można znaleźć pod numerem 298. Mówi się, że to pies „na trufle” – co właściwie oznacza to określenie? Przekonaj się razem z nami!
Historia rasy
Lagotto romagnolo to stara rasa psów, która niegdyś była przeznaczona do wyławiania upolowanego ptaka z wody. Z czasem, gdy mokradła wyschły, jego rola użytkowa uległa zmianie. Od tamtej pory psy tej rasy były wykorzystywane do poszukiwania trufli. Na świecie nie istnieje druga taka rasa, dlatego można pokusić się o stwierdzenie, że lagotto romagnolo jest jedyny w swoim rodzaju.
Wygląd i pielęgnacja
Lagotto romagnolo to pies o mocnej budowie ciała. Jest obdarzony doskonałym węchem. Jego cechą charakterystyczną jest duży nos z szeroko rozwartymi nozdrzami oraz oczy – szeroko rozstawione i mocno osadzone oczodołach, zazwyczaj występują w brązowym kolorze.
Pies tej rasy może poszczycić się grubą, wełnistą sierścią, poskręcaną w ciasne pierścienie. Umaszczenie lagotto romagnolo może być:
- jednolicie białe,
- białe w czekoladowe lub pomarańczowe łaty,
- czekoladowe z białym lub bez,
- pomarańczowe z białym lub bez.
Powinniśmy regularnie (przynajmniej raz w roku) strzyc sierść lagotto romagnolo, ponieważ ma ona tendencję do splątywania się. Ważne by strzyżenie nie zmieniło sylwetki psa, włos nie może być zbyt krótki (ok. 4 cm).
Usposobienie i wychowanie
Instynkt łowiecki lagotto romagnolo został wyeliminowany w drodze hodowli, niemniej jednak psy tej rasy wciąż odznaczają się znakomitym węchem. Swojemu lagotto romagnolo możemy zakupić specjalne maty węchowe i schować w nich przysmaki, które psiak z przyjemnością będzie wyszukiwał. To świetny trening umysłu, który pomaga rozwijać naturalne predyspozycje rasy.
Lagotto romagnolo to spokojny pies, który mimo wszystko na co dzień potrzebuje dużo ruchu. Świetnie odnajdzie się w domu z ogrodem, gdzie chętnie będzie bawił się z domownikami. Mocno przywiązuje się do opiekuna, ale nie lubi mu się narzucać. Wspólnie spędzony czas to świetny fundament do treningu posłuszeństwa, który powinniśmy rozpocząć już w pierwszych tygodniach życia psiaka. Lagotto to pies bardzo inteligentny, który szybko się uczy, zatem szkolenie nie powinno przysparzać większych problemów.
Cane corso italiano
Cane corso italiano to potężny, elegancki pies. FCI zaliczyło go do 2 grupy pinczerów, sznaucerów, molosów i szwajcarskich psów do bydła. Jego numer wzorca to 343. Nazwa pochodzi od słowa „cohors”, czyli „stróż obejścia”. Dlaczego? Poniżej przedstawiliśmy genezę powstania nazwy cane corso italiano.
Historia rasy
Cane corso italiano to bardzo stara rasa. Jego przodkiem jest dawny molos rzymski, który niegdyś cieszył się dużą popularnością we Włoszech. To pies wielu talentów – był wykorzystywany do polowania na grubą zwierzynę, pasienia bydła oraz pilnowania dobytku. Dziś świetnie sprawdza się w roli stróża i obrońcy.
Wygląd i pielęgnacja
Cane corso italiano to pies dość krzepki, masywny i dobrze umięśniony. Ma grubą, dobrze przylegającą skórę. Zadziornego wyglądu dodają mu średniej wielkości uszy, które są trójkątne i wiszące, a także odsadzony wysoko, gruby u nasady ogon.
Sierść psa jest krótka i lśniąca. Może być m.in. szara, płowa, jelenia, ciemna pszeniczna lub pręgowana. Cane corso nie ma zbyt obfitego podszerstka, zatem problem martwego, wypadającego dotyczy go w zdecydowanie mniejszym stopniu. Mimo wszystko warto czesać go raz na jakiś czas.
Usposobienie i wychowanie
Jak już zostało wspomniane wcześniej, cane corso to świetny obrońca i stróż. Odpowiednio wyszkolony może stać się wiernym towarzyszem, który będzie dzielnie strzegł dobytku domowników. Potrzebuje regularnych treningów oraz ćwiczeń fizycznych i umysłowych.
Cane corso w stosunku do najbliższych członków rodziny jest łagodny i oddany, natomiast wobec obcych jest bardzo nieufny, może stać się nawet agresywny, jeśli nie zadbamy o jego socjalizację już od najmłodszych lat.
Szpic włoski
Szpic włoski to pies Michała Anioła. Według wzorca FCI należy do 5 grupy szpiców i ras pierwotnych. Znany był w we Włoszech przez wszystkie warstwy społeczne. Jakie cechy sprawiły, że stał się tak popularny? Sprawdź!
Historia rasy
Szpic włoski to pies o długim rodowodzie, jest jedną z najstarszych ras (jego przodkiem jest szpic europejski). Znany był już w epoce brązu. Ceniono go za niezwykłe umiejętności – to bardzo czujny psiak, obdarzony świetnym instynktem stróżującym. Zawsze ostrzega opiekunów przed zbliżającymi się intruzami.
Wygląd i pielęgnacja
Szpic włoski to niewielki piesek, pełen wdzięku, o zwartej budowie ciała. Samce mają 27-30 cm w kłębie, a suki 25-28 cm. Jego sylwetka jest kwadratowa, a całe ciało dobrze umięśnione i harmonijnie zbudowane.
Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest niezwykle obfita, puszysta sierść. Tworzy ona imponującą kryzę wokół szyi i klatki piersiowej, nadając psu majestatyczny wygląd. Najczęściej spotykana jest w kolorze białym, choć zdarzają się również osobniki w kolorze czerwonym. Pod wierzchnią warstwą włosa kryje się bardzo gęsty i miękki podszerstek.
Sierść szpica włoskiego jest bardzo obfita, w związku z tym potrzebuje on systematycznej i dokładnej pielęgnacji. Warto codziennie szczotkować i rozczesywać jego włos, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów i splątań. Do tego celu najlepiej użyć szczotki z metalowymi ząbkami (do podszerstka) oraz grzebienia o szeroko rozstawionych zębach (do wierzchniej warstwy włosa).
Usposobienie i wychowanie
Szpic włoski to pies o energicznym temperamencie. Łączy w sobie cechy czujnego stróża i oddanego towarzysza rodziny. Jest niezwykle inteligentny i bystry, co sprawia, że szybko się uczy, ale jednocześnie potrafi być dość niezależny, a czasem nawet uparty. W stosunku do swojej rodziny jest bardzo lojalny i przywiązany, okazuje domownikom dużo czułości.
W procesie wychowania kluczowa jest wczesna socjalizacja szczeniaka. Młody szpic powinien poznawać różne sytuacje, miejsca, ludzi i inne zwierzęta, co pomoże mu wyrosnąć na dobrze ułożonego psa. Należy pamiętać, że rasa z natury jest dość szczekliwa – to cecha charakterystyczna psów stróżujących. Dlatego ważne jest, aby od początku uczyć pupila odpowiedniego reagowania na różne bodźce.
Maltańczyk
Maltańczyk to uroczy czworonóg, który zaliczany jest do grupy 9 psów do towarzystwa. Jego numer wzorca to 65. Jest uwielbiany przez wielu – wzmianki na jego temat możemy znaleźć nawet w tekstach Arystotelesa. Dlaczego pokochało go tak wielu miłośników psów? Opisaliśmy jego najważniejsze cechy.
Historia rasy
Nazwa maltańczyk wbrew pozorom nie pochodzi od wyspy Malta, lecz od słowa „malat”, które oznacza „przystań”. Przodkowie tych niewielkich, rezolutnych piesków niegdyś występowali najliczniej w portach nadmorskich miast, zlokalizowanych niedaleko Morza Śródziemnego. Ich głównym zadaniem było polowanie na myszy i szczury. Cieszyły się dużą popularnością w Starożytnym Rzymie. Często pojawiały się też na obrazach epoki renesansu. Są lubiane do dziś, chociaż teraz najlepiej sprawdzają się w roli psów do towarzystwa.
Wygląd
Maltańczyki to niewielkie psiaki o wydłużonym tułowiu. Noszą głowę zawsze dumnie uniesioną do góry. Mają okrągłe oczy o bystrym wyrazie i trójkątne uszy. Ich ogon jest gruby u nasady, zwęża się przy końcu. Cecha charakterystyczna psów tej rasy to długi, gęsty i lśniący włos, który zazwyczaj jest czysto biały, choć może występować również w kolorze kości słoniowej.
Długa sierść maltańczyka wymaga regularnej pielęgnacji. Należy rozczesywać ją przynajmniej dwa razy w tygodniu i na bieżąco usuwać nowo powstające splatania. Pamiętajmy także o kąpielach z użyciem specjalnego szamponu dla psów.
Usposobienie i wychowanie
Maltańczyk to pies o pogodnym i żywiołowym usposobieniu. Doskonale sprawdza się jako towarzysz rodziny. Jest niezwykle przywiązany do swoich opiekunów i uwielbia być w centrum uwagi. Dlatego musimy go przyzwyczajać do samotnego pozostawania w domu na krótki czas.
Szczególną uwagę należy zwrócić na naukę czystości, która może być wyzwaniem dla tej rasy. Ćwiczenia wymagają cierpliwości i konsekwencji, ale przy odpowiednim podejściu osiągniemy sukces. Najskuteczniejszą metodą stosowaną w szkoleniu jest nagradzanie pupila przysmakami dla psów.
Wyżeł włoski szorstkowłosy (spinone italiano)
Wyżeł włoski szorstkowłosy należy do 7 grupy wyżłów. Jego wzorzec FCI znajdziemy pod numerem 165. Jest to pies myśliwski o wszechstronnych uzdolnieniach, szczególnie ceniony za umiejętność pracy zarówno w trudnym terenie, jak i w wodzie. Odznacza się wyjątkową wytrzymałością i świetnym węchem, co w połączeniu z jego zdolnością do pracy w różnorodnym terenie czyni go niezastąpionym towarzyszem polowań. Opowiemy więcej o jego umiejętnościach łowieckich i charakterystycznym wyglądzie.
Historia rasy
Wyżeł włoski szorstkowłosy pochodzi ze starych ras piemonckich, które istniały w regionie północnych Włoch. Rasa została udoskonalona poprzez krzyżowanie z innymi szorstkowłosymi wyżłami sprowadzonymi w XIX wieku z Francji oraz innych krajów europejskich. Pierwszy wzorzec został opublikowany w 1932 roku przez Włoski Kennel Klub (ENCI), a w 1949 roku wyżeł włoski został oficjalnie uznany przez FCI. Dziś jest ceniony, szczególnie w swoim rodzimym kraju, gdzie wykorzystuje się go jako psa aportującego i wystawiającego zwierzynę.
Wygląd i pielęgnacja
Wyżeł włoski szorstkowłosy to pies średniej wielkości, mocny i harmonijnie zbudowany. Wysokość w kłębie wynosi – dla psów 58-66 cm, a dla suk 55-62 cm. Rasa ta charakteryzuje się szorstką, twardą i gęstą sierścią o długości 4-6 cm na tułowiu, krótszą na głowie, uszach i kończynach. Dopuszczalne umaszczenie to biało-pomarańczowe, biało-kasztanowe, jednolicie białe lub dereszowate (roan) w kolorze pomarańczowym lub kasztanowym.
Pielęgnacja sierści obejmuje regularne szczotkowanie oraz trymowanie 2-3 razy w roku. Mycie powinno być ograniczone do minimum, aby zachować naturalne właściwości ochronne szorstkiego włosa. Włos nie powinien być miękki ani jedwabisty, gdyż jest to wada określona w standardzie rasy.
Usposobienie i wychowanie
Wyżeł włoski szorstkowłosy to zrównoważony, łagodny i inteligentny pies. Jest doskonałym pomocnikiem myśliwych. Posiada wrodzony instynkt łowiecki, który widać najbardziej podczas pracy w terenie. Jeśli zapewnimy mu odpowiednią dawkę aktywności w ciągu dnia, w domu będzie spokojny i posłuszny. To oddany psi towarzysz – zachowuje się bardzo przyjaźnie wobec wszystkich członków rodziny, obcych zaś traktuje z rezerwą.
To pies bardzo inteligentny, który stosunkowo łatwo poddaje się szkoleniu. Mimo wszystko podczas codziennych zabaw i ćwiczeń należy unikać aktywności, w których wyżeł musi często skakać. Jako duża rasa może być podatny na wystąpienie dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, dlatego regularne badania oraz odpowiednia dieta to podstawa. Warto żywić go specjalną karmą dla ras dużych, która zawiera glukozaminę i chondroitynę – są odpowiedzialne za wzmacnianie i regenerację chrząstki stawowej.
Cirneco dell’Etna
Cirneco dell’Etna to stara włoska rasa psów, która według FCI zaliczana jest do grupy 5 szpiców i psów ras pierwotnych, a jego numer wzorca to 199. Chcesz poznać fascynującą historię tej starożytnej rasy i dowiedzieć się, jakie wymagania trzeba spełnić, by zapewnić jej odpowiednie warunki? Podpowiadamy!
Historia rasy
Cirneco dell’Etna jest starożytną rasą pochodzącą z Sycylii, a konkretnie z terenów wokół wulkanu Etna. Nazwa „Cirneco” pochodzi prawdopodobnie od greckiego słowa „kyrenaikos”, określającego psy z Cyreny. Jest to jedna z kilku śródziemnomorskich ras psów myśliwskich, która zachowała się w niemal niezmienionej formie od czasów starożytnych.
Wizerunki Cirneco dell’Etna na monetach i antycznych artefaktach potwierdzają, że psy tego typu były obecne na Sycylii już około 2500 lat temu. Monety pochodzące z VI wieku p.n.e. znalezione w rejonie Segesty i Erice przedstawiają ich podobizny, bardzo podobne do współczesnego Cirneco dell’Etna.
Wygląd i pielęgnacja
Pierwszym zarejestrowanym przedstawicielem Cirneco dell’Etna była suka o imieniu Pippa, należąca do baronowej Agaty Paternó Castello. Wzorzec rasy został opublikowany w 1939 roku.
Cirneco dell’Etna to elegancki, średniej wielkości pies o kwadratowej sylwetce. Charakteryzuje się głową w kształcie wydłużonego klina, z płaską czaszką i wysoko osadzonymi, sztywnymi, stojącymi uszami. Sierść jest krótka i gładka na głowie, uszach i kończynach, nieco dłuższa na tułowiu (do 3 cm). Występuje w kolorze jednolicie płowym w różnych odcieniach, dopuszczalne są białe znaczenia.
Pielęgnacja jest prosta i obejmuje regularne szczotkowanie raz w tygodniu oraz ograniczone do minimum kąpiele. Poza tym należy także systematycznie kontrolować uszy i pazurki.
Usposobienie i wychowanie
Cirneco dell’Etna, dzięki dobremu wychowaniu stanie się łagodnym, a także oddanym towarzyszem rodziny. Pamiętajmy, że to inteligentny, ale jednocześnie bardzo niezależny pies. Potrzebuje zatem konsekwentnego opiekuna, który odpowiednio pokieruje jego szkoleniem.
Cirneco dell’Etna to pies aktywny, wykazuje silny instynkt łowiecki – warto zatem wykorzystać jego naturalne zdolności podczas codziennych treningów. Potrzebuje wczesnej socjalizacji oraz treningu posłuszeństwa. Należy zapewnić mu dużo ruchu i aktywności fizycznej – dzięki temu w domu będzie spokojniejszy. Przyda mu się wygodne legowisko dla psów, w którym będzie mógł odpocząć po intensywnym dniu.
Włoskie rasy psów – podsumowanie
Włoskie rasy psów, mimo że obecnie pełnią głównie funkcję psów towarzyszących, zachowały swoje pierwotne cechy wynikające z ich użytkowego przeznaczenia. W niniejszym artykule przedstawiliśmy siedem psów pochodzących ze słonecznej Italii. Opisaliśmy krótko ich historię, wygląd, wymagania pielęgnacyjne oraz charakter i wychowanie. Wszystkie opisane rasy, pomimo różnic, łączy jedno – są wspaniałymi towarzyszami, które przy odpowiednim wychowaniu i pielęgnacji odwdzięczają się bezgraniczną miłością do swojej rodziny.
Przetwarzanie...