Kot perski długowłosy – niebieski, szary, biały. Charakter, wygląd, hodowla i opis rasy kota persa

Koty perskie noszą zaszczytne miano najstarszej rasy kotów na świecie. Dokładna historia ich powstania nie jest do końca jasna, ale wiadomo, że już w okresie wypraw krzyżowych uważane były powszechnie za stworzenia równie piękne, co tajemnicze. Co takiego mają w sobie koty perskie, że od wieków wprawiają ludzi w zachwyt i ciągle cieszą się sporą popularnością? Jaki właściwie jest kot perski? Czy jest trudny w utrzymaniu? Dla kogo się nadaje? Przekonaj się!

Kot perski według najważniejszych organizacji felinologicznych

Chyba mało kto nie zna kota perskiego. Obecnie uważany jest za jedną z najstarszych ras. To kot znany i lubiany na całym świecie. Zyskał uznanie wśród różnych organizacji felinologicznych. Do jednej z nich należy Międzynarodowa Organizacja Felinologiczna (FIFe), która zaliczyła persa do I kategorii kotów perskich i egzotycznych. Jego kod EMS to: PER.

Inne organizacje felinologiczne

Kot perski został uznany również przez takie organizacje felinologiczne, jak:

• The Cat Fanciers’ Association (CFA),
• The International Cat Association (TICA),
• American Association of Cat Enthusiasts (AACE),
• American Cat Fanciers Association (ACFA),
• The Australian Cat Federation (ACF).

Kot perski – historia rasy

Współczesne koty persy różnią się dość znacząco od swoich przodków sprzed wieków. Właściwie, gdyby postawić obok siebie współczesnego kota perskiego i tego sprzed stuleci, zostałyby one uznane za dwie osobne rasy, które na dodatek dość znacznie różnią się od siebie. Dawny przedstawiciel tej rasy bardziej przypomina angorę turecką niż swój współczesny odpowiednik. Tak olbrzymia zmiana wynikła z bardzo długiej i precyzyjnej selekcji hodowlanej. Chcesz poznać bliżej historię persa? Zapraszamy!

Pers – historia najstarszej kociej rasy

Niegdyś w Europie królowały koty krótkowłose – tylko takie znano i takie właśnie rozpowszechniły się na kontynencie, dlatego pojawienie się kotów długowłosych wprawiło Europejczyków w niemały popłoch. Koty te z miejsca zostały ulubieńcami wyższych sfer i cieszyły się olbrzymim uznaniem. Nie do końca wiadomo, skąd te koty w ogóle pojawiły się w Europie.

Pierwsze udokumentowane wzmianki o nich dotyczą roku 1521, ale dość powszechnie utrzymywany jest też pogląd, że pierwsze koty perskie pojawiły się tutaj już kilka wieków wcześniej. Współczesny kot perski ma niewiele wspólnego ze swoim przodkiem sprzed stuleci. Nie tylko pod względem wyglądu, ale też rodowodu.

Właściwie współcześni przedstawiciele tej rasy nawet nie są już łączeni z terenami dawnej Persji, tylko właśnie z Europą, a ściślej – z Wielką Brytanią. Dlaczego? Co tak wpłynęło na persy? Koty te mają naprawdę długą i dość burzliwą historię, a ich początków faktycznie należy się doszukiwać w dawnej Persji.

Koty perskie i perskie początki

Koty perskie miały trafić do Europy właśnie z Persji, czyli terenów dzisiejszego Iranu, ściślejsze badania nad genezą tych zwierząt podają konkretny obszar prowincji Khorasan, co wskazuje na słuszność uważania tych kotów za najstarszych przedstawicieli kociego rodu.

Europa oszalała na punkcie tych kotów – były one modne i popularne głównie wśród arystokratów i bogatych przedstawicieli szlachty, bo tylko oni mogli sobie pozwolić na kota tej rasy. Zachwycały one swoją egzotyczną urodą i niespotykaną długością włosia. Nie wiadomo jak dokładnie ta rasa dotarła na salony, ale koty perskie szybko zostały ulubieńcami, pozostawiając inne rasy kotów daleko w tyle.

Brytyjski rozkwit

W 1871 roku, w londyńskim Crystal Palace, odbyła się pierwsza wystawa kotów. Koty persy, choć znane, szanowane i uwielbiane już wieki wcześniej, właśnie wtedy oficjalnie zadebiutowały i od tamtej pory można mówić o faktycznej, konkretnej i celowej hodowli tych pięknych zwierząt. Pierwszą linię hodowlaną zapoczątkowała sama królowa Wielkiej Brytanii, Wiktoria, która sprawiła sobie dwa niebieskie koty perskie – to tak naprawdę właśnie od nich i tamtej wystawy, wszystko się zaczęło.

Hodowla zaczęła być celowa, a hodowcy zwracali szczególną uwagę na sierść i kształt pyszczka kota. Dla uzyskania jak najdłuższej, najbardziej gęstej i jedwabistej sierści, krzyżowano persy na przykład z angorami. W 1890 roku w Wielkiej Brytanii otworzył się pierwszy klub, który łączył miłośników tej pięknej rasy. Ceniony był też jak najbardziej płaski kształt pyszczka, dlatego krzyżowano koty selektywnie, wybierając te z najbardziej płaskimi mordkami, by osiągnąć pożądany efekt.

W tym procederze przodowali przede wszystkim Amerykanie, wyprzedzając na tym polu nawet Brytyjczyków. Współcześnie w wielu krajach istnieje już zakaz tak ostrej i selektywnej hodowli, bo znawcy rasy wskazują na postępującą deformację kociego pyszczka – dalsze jego skracanie byłoby już okrutne dla tych zwierząt.

Persy w Polsce

Pierwsze programy hodowlane persów w Polsce powstały w okresie międzywojennym. Ich historia w naszym kraju rozpoczęła się w najgorszym możliwym momencie, bo w 1939 roku i prawie natychmiast została zatrzymana przez wybuch II wojny światowej. Działania wojenne praktycznie zniszczyły tę rasę na naszym terytorium – dotkliwie przetrzebione zostały wszystkie rasy kotów, ale koty perskie dotknęło to szczególnie mocno – nie zdążyły nawet dobrze zadomowić się na naszym gruncie.

Rasa odbudowywała się bardzo powoli i właściwie do lat 70 XX wieku była w Polsce w zaniku. Wszystko zmieniło się dzięki Jolancie Kotłubaj, która przywiozła z Niemiec dwa koty perskie. Choć ten moment można oficjalnie uznać za odrodzenie rasy, prawdziwy boom na nie przyszedł dopiero w latach 90. Do tej pory cieszą się dużą popularnością i już na dobre zagościły w polskich domach.

Koty perskie – niepotwierdzone teorie, legendy oraz ciekawostki

Koty perskie są powszechnie uważane za najstarszą kocią rasę, nic więc dziwnego, że przez wieki zdążyły obrosnąć w legendy. Jedna z nich tyczy się pochodzenia kota perskiego, który miał zostać stworzony przez wielkiego czarodzieja. Miał on użyć do tego celu obłoczka szarego dymu, iskry ognia i odbicia blasku dwóch gwiazd. Dlatego te koty mają być jednocześnie tak piękne, tajemnicze i uwielbiane.

Jeszcze inna niepotwierdzona teoria związana jest z pojawieniem się kotów perskich w Europie. Nie ma dowodów na to, że przywędrowały razem z krzyżowcami, którzy powracali z krucjat, choć ten pogląd jest dość szeroko rozpowszechniony wśród hodowców i miłośników tej rasy.

Za to niepodważalną ciekawostką jest fakt, że jeden z przedstawicieli tej rasy to kot Hermiony – fikcyjnej postaci z sagi o „Harrym Potterze”.

Kot pers niebieski, szary, biały – poznaj jego barwy i wygląd

Kot perski ma w sobie dużo uroku i szlachetnej elegancji. Jedno jest pewne – ten mruczek zachwyca niebanalną urodą. Opowiemy o cechach charakterystycznych jego wyglądu.

Kot perski – wygląd ogólny

Kot perski jest dość masywny i krępy, ale jednak dobrze umięśniony. Przez bujne futro wydaje się znacznie większy niż w rzeczywistości. Unikalną cechą tej rasy jest spłaszczony pyszczek z krótkim nosem, który w połączeniu z okrągłymi, szeroko rozstawionymi oczami tworzy charakterystyczną kompozycję. Dzięki czemu persa nie sposób pomylić z żadnym innym kotem. Jego tęczówka może mieć różne kolory: niebieski, pomarańczowy lub dwubarwny (jedno oko jest niebieskie, a drugie pomarańczowe). Na jego głowie znajdują się zaokrąglone, nisko osadzone uszy. Ogon persów jest krótki i niezwykle puszysty, a łapy duże – zakończone okrągłymi palcami.

Ile waży kot perski?

Kot perski jest rasą średniej wielkości. Jego waga w przypadku samców dochodzi do 7 kg, samice zaś mogą maksymalnie ważyć ok. 6 kg.

Umaszczenie kota perskiego

Koty perskie charakteryzują się długą sierścią, z grubym podszerstkiem. U persów możemy zauważyć również kryzę (gęsta i dłuższa sierść rosnąca wokół szyi). Białe koty perskie zachwycają swoją długą, puszystą i śnieżnobiałą szatą, przez co są ogromnie lubiane przez ludzi. Mało kto wie też, że barwy biała, szara i niebieska nie są jedynymi, które uwzględnia wzorzec. Dozwolonych maści jest około 150, co daje naprawdę imponującą liczbę i pozwala spotkać kota perskiego właściwie w każdym odcieniu i kolorze. Najrzadziej spotykany jest kot perski dymny.

Pielęgnacja persów – jakich zabiegów pielęgnacyjnych wymaga kot perski?

Tym, co wyróżnia persy na tle innych ras, jest piękna, bujna sierść. Wymaga regularnej pielęgnacji. By była utrzymana w dobrym stanie, trzeba o nią należycie dbać. O jakich zabiegach pielęgnacyjnych warto pamiętać w przypadku kota perskiego? Podpowiadamy!

Jak dbać o sierść długowłosego kota?

Sierść kota perskiego budzi zachwyt, ale wymaga odpowiedniego traktowania. Konieczne jest codzienne, bardzo dokładne czesanie, by nie dopuścić do powstania kołtunów. Jeśli już się zdarzy, że sierść się poplącze, nie obędzie się bez wizyty u kociego fryzjera. Pewnym pocieszeniem może być fakt, że sierść kota perskiego odrasta dość szybko. Do czesania sierści persa przyda się szczotka z miękkiego włosia, metalowy grzebień (do rozczesywania trudno dostępnych miejsc) oraz furminator do usuwania martwego włosia – dzięki temu unikniemy gromadzenia się kul włosowych w przewodzie pokarmowym kota.

Kąpiel persa

Warto raz w miesiącu kąpać swojego persa. Dzięki temu jego futerko będzie miękkie i lśniące. Przedtem trzeba jednak naszego mruczka rozczesać. Pod żadnym pozorem nie można myć go szamponem dla ludzi, lepiej użyć takiego, który jest specjalnie przeznaczony dla kotów. Persa powinniśmy myć w letniej (nie za zimnej) wodzie. Po dokładnym wmasowaniu i spłukaniu szamponu wskazane jest użycie odżywki. Kota suszymy ręcznikiem i suszarką ustawioną na niezbyt wysoką temperaturę.

Uzupełniające zabiegi pielęgnacyjne

Persy mają tendencję do nadmiernego łzawienia. W związku z tym musimy zadbać o ich okolice oczu i nosa. Pojawiającą się wydzielinę trzeba regularnie przemywać specjalnymi preparatami. Jeśli zauważymy, że pazury Twojego persa są długie i się rozdwajają, powinniśmy przyciąć je specjalnymi obcinaczkami. Warto również regularnie monitorować stan uszu naszego kota perskiego. W razie konieczności musimy wyczyścić je przy pomocy kropli do uszu i wacika kosmetycznego. O higienę jamy ustnej naszego pupila najlepiej zadbamy, szczotkując jego zęby szczotką i pastą dla kotów.

Kot perski pełen dostojeństwa. Usposobienie, charakterystyka rasy

Wiesz już, jak wygląda, ale jaki jest kot perski? Niewątpliwie ma w sobie dużo klasy i gracji. Z nami poznasz dokładniejszą charakterystykę rasy.

Kot perski w stosunku do najbliższych członków rodziny

Persy przywiązują się do swoich opiekunów, dlatego doskonale odnajdą się jako koty rodzinne, ale mogą towarzyszyć też osobom mieszkającym samotnie. Lubią dzieci i nie zrobią im żadnej krzywdy, choć dla komfortu kota warto najpierw nauczyć dziecko, że kot perski, choć nie gryzie i nie drapie, też chce mieć spokój i należy dać mu czas na to, by pobył sam ze sobą.

Kot perski w stosunku do obcych

Persy z reguły są przyjacielskie, szybko akceptują gości i nowych ludzi. Mogą jednak trafić się bardziej zdystansowane osobniki. Musimy pamiętać o tym, że choć koty perskie są raczej towarzyskie, to wolą robić wszystko na swoich zasadach. Chętnie przyjdą na pieszczoty, jeśli same będą miały na nie ochotę. W żadnym wypadku nie powinniśmy ich do niczego zmuszać.

Pers wobec psów i kotów

Koty perskie mogą żyć pod jednym dachem z psami i innymi kotami pod warunkiem, że zwierzęta będą od małego właściwie socjalizowane. Dla naszego persa lepiej wybierać towarzyszy o łagodnym usposobieniu, gdyż mruczek ten nade wszystko ceni sobie spokój i ciszę.

Ulubione zajęcia persa – jaki jest na co dzień?

Koty perskie przekładają wylegiwanie się na kanapie nad eksplorację ogrodu czy szaleńcze gonitwy po domu. Są na tyle spokojne i pozbawione agresji, że właściwie trudno jest uwierzyć, że persy, jak wszystkie koty, to w zasadzie drapieżniki. Chętnie się pobawią, ale w zabawie raczej nie używają ani zębów, ani pazurów. Ich zmysł łowiecki i instynkty myśliwskie zostały zatarte w toku hodowli. Koty te cenią sobie samotność, lubią wylegiwać się w ciszy i spokoju, choć nie pogardzą też towarzystwem ludzi i chętnie poddadzą się głaskaniu, przytulaniu i innym pieszczotom. To w połączeniu z absolutnym brakiem agresji sprawia, że doskonale nadają się do roli kocich terapeutów w felinoterapii.

Wychowanie perskiego kota

Kot perski generalnie jest zrównoważony i nie będzie sprawiał większych problemów wychowawczych. Musimy jednak zapewnić mu odpowiednie warunki do prawidłowego rozwoju (zarówno fizycznego, jak i psychicznego). Co jest ważne i o czym warto pamiętać przy wychowaniu kota perskiego? Podpowiadamy.

Dom dla kota perskiego

Pers może mieszkać w bloku lub domu jednorodzinnym. Nie ma dla niego większego znaczenia, gdzie przyjdzie mu żyć, ponieważ jest kocim domatorem, więc niechętnie będzie wypuszczał się w dalsze samotne wycieczki poza teren posesji. Mimo wszystko, na wszelki wypadek, warto zabezpieczyć okna i balkon specjalną siatką. Persowi trzeba również zapewnić towarzystwo – może on zostać sam na kilka godzin, ale powinniśmy przyzwyczajać go do naszej nieobecności stopniowo, od najmłodszych lat.

Jakich akcesoriów potrzebuje kot perski?

Koty perskie lubią być w centrum uwagi, ale na własnych warunkach. Cenią sobie przede wszystkim własny komfort i spokój, dlatego muszą mieć miejsce tylko dla siebie. Warto zapewnić im wygodne, miękkie legowisko, w którym mogłyby odpocząć. Najlepiej ustawić je w miejscu, gdzie najczęściej odpoczywają domownicy. Nie powinno stać tam, gdzie panuje duży ruch i hałas, np. przy drzwiach.

Persy nie przepadają za wspinaczką, zdecydowanie bardziej wolą wylegiwać się na kanapie. W związku z tym nie trzeba kupować im rozbudowanego drapaka z dużą ilością półek – standardowy w zupełności wystarczy.

Warto angażować koty perskie w różne aktywności. Zabawa wędką lub piłeczką zachęci pupila do ruchu, który pomaga uniknąć otyłości, ale również to dobra okazja na pogłębienie więzi ze swoim pupilem.

Hodowla kota perskiego

Koty perskie są dość popularne w Polsce. Znalezienie hodowli tej rasy nie powinno stanowić większego problemu. Jak jednak odróżnić tę dobrą od złej? Podpowiadamy.

Dokumenty potrzebne z hodowli

Każda dobra hodowla zrzeszona będzie w jednej z cenionych organizacji felinologicznych. W związku z tym każdy hodowca powinien wydać dokument, który potwierdza przynależność kota do konkretnej rasy. Jest nim rodowód – informuje o pochodzeniu danego kociaka i jego przodkach, znajdziemy w nim również dane hodowcy.

Czym wyróżnia się dobra hodowla?

W pierwszej kolejności musimy wziąć pod uwagę potrzeby persa i zastanowić się, czy będziemy w stanie je zaspokoić. Pamiętajmy, że temperament danej rasy warto dopasować do swojego stylu życia. Jeśli zdecydujemy, że kot perski jest idealnym pupilem dla nas, powinniśmy wybrać hodowlę, w której kocięta są zaszczepione, odrobaczone i wypielęgnowane. Muszą być również odpowiednio socjalizowane. Najlepiej osobiście odwiedzić daną hodowlę i sprawdzić, w jakich warunkach żyją kocięta. To również dobra okazja, by porozmawiać z hodowcą na temat odpowiedniej pielęgnacji, żywienia i wychowania kotów perskich.

Pers do adopcji

Jeśli nie stać nas na zakup persa z prestiżowej hodowli, możemy poszukać wymarzonego kota w schroniskach. Pamiętajmy jednak, że zwierzęta przebywające w takich miejscach często mają za sobą trudne doświadczenia i mogą być obarczone różnymi chorobami lub problemami behawioralnymi. Dlatego warto wcześniej zapytać pracowników schroniska o „historię” danego kota i odpowiednio przygotować się na przybycie nowego kociego członka rodziny – warto zakupić wyprawkę i zaopatrzyć się w literaturę na temat behawiorystyki zwierząt.

Zdrowie kota rasy perskiej

Zastanawiasz się, ile żyją koty perskie? Rozrzut jest tutaj dość duży, bo długość życia wynosi od 10 do 17 lat, co stawia je w gronie kotów raczej długowiecznych. Wszystko zależy od tego, jak będziemy dbać o swojego pupila i czy będzie on obciążony wadami genetycznymi. Kot perski źle znosi zarówno niskie, jak i wysokie temperatury – to kot, który zdecydowanie lepiej odnajdzie w warunkach miejskich, żyjąc w domu. Niestety pers może być obciążony różnymi problemami zdrowotnymi. Oto kilka z nich:

• wrodzona wielotorbielowatość nerek – to choroba genetyczna, która może nawet prowadzić do niewydolności nerek. Choroba postępuje powoli i ciężko zauważyć jej pierwsze symptomy. Objawy widoczne gołym okiem występują, gdy choroba jest już w zaawansowanym stadium, a zalicza się do nich np. wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, utrata apetytu, apatia. Warto zabierać swojego pupila na badania kontrolne do lekarza weterynarii i zadbać o odpowiednią dietę,
• choroby oczu – stopniowy zanik siatkówki, sekwestracja rogówki to tylko niektóre z dziedzicznych chorób oczu, na które mogą być narażone persy. Trzeba regularnie badać ich oczy i wybierać hodowle, które dbają o to, by koty dopuszczone do rozmnażania były przebadane pod kątem występowania chorób dziedzicznych,
• choroby przyzębia – warto regularnie kontrolować stan uzębienia persa i usuwać kamień nazębny szczotką i pastą dla kotów,
• problemy z oddychaniem – ze względu na specyficzną budowę pyszczka, koty perskie mogą być narażone na problemy z oddychaniem. Warto wszelkie niepokojące objawy, takie jak: chrapanie, głośny oddech, kaszel, wymioty konsultować z lekarzem weterynarii, który zbada naszego pupila i zastosuje odpowiednie środki prewencyjne. Warto postępować zgodnie z jego zaleceniami, by kot czuł się dobrze,
• głuchota – występuje najczęściej u persów z białym umaszczeniem i niebieskimi oczami. Właśnie dlatego koty dopuszczane do hodowli powinny być dokładnie przebadane, by sprawdzić, czy nie posiadają wadliwego genu.

Żywienie persa

Kot perski to duży łakomczuch. W związku z tym może mieć problemy z nadwagą. Powinniśmy zapewnić mu zdrowe, zbilansowane posiłki i pilnować, by nie jadł za dużo. Opowiemy, jak prawidłowo żywić persa.

Karma komercyjna i dieta BARF

Dwoma najpopularniejszymi sposobami żywienia kotów jest karma komercyjna i dieta BARF. Podawanie gotowej karmy ma wiele zalet. Przede wszystkim nie musimy martwić się o nadmiar lub niedobór poszczególnych składników odżywczych w diecie kota. Pamiętajmy jednak, żeby wybierać karmy o dobrym składzie, z obniżoną zawartością zbóż i bez sztucznych konserwantów.

Dieta BARF bazuje na żywieniu dziko żyjących kotów. Jej głównym składnikiem jest mięso i podroby, które powinny być dodatkowo uzupełniane suplementami. By móc bezpiecznie wprowadzić tę dietę do życia naszego kota, musimy wiedzieć, jak ją stosować. Warto dowiedzieć się wcześniej, jak odpowiednio przechowywać mięso oraz w jakich proporcjach powinny być podawane poszczególne składniki odżywcze.

Żywienie kotów dorosłych i kociąt

Koty to zwierzęta bezwzględnie mięsożerne. Ważnymi składnikami odżywczymi w ich diecie są białka i tłuszcze. Młode koty mają zwiększone zapotrzebowanie na energię. Karma dla nich przeznaczona powinna charakteryzować się odpowiednim poziomem dobrze strawnego białka (zwierzęcego). Ważny jest również dodatek probiotyków, który korzystnie wpływa na utrzymanie w równowadze flory bakteryjnej jelit. Do prawidłowego rozwoju ważna jest również odpowiednia podaż witamin i minerałów, np. wapnia i fosforu, który odpowiada za prawidłowy rozwój kości.

Pożywienie dorosłych kotów powinno charakteryzować się obniżonym poziomem energii. W zasadzie dorosłe osobniki potrzebują tych samych składników odżywczych, co młode kocięta, tylko w zmienionych proporcjach. Dlatego warto wybierać karmy dla kotów dorosłych. Powinna się w nich znaleźć tauryna – cenny aminokwas, którego organizm mruczka nie jest w stanie wytworzyć samodzielnie. Ma zbawienny wpływ na pracę serca i wątroby. Poza tym wspomaga wzrok i odporność.

Żywienie persów – informacje dodatkowe

Persy to koty o krótkich pyszczkach. Mogą mieć problemy z pobieraniem pokarmu. W ich przypadku dobrze sprawdzą się karmy mokre – miękkie, łatwe do pogryzienia i aromatyczne. Pers nie będzie miał problemów z ich zjedzeniem. Możemy wybrać również suchą karmę dedykowaną specjalnie tej, konkretnej rasie. Kształt krokietów został opracowany specjalnie tak, by kot perski bez problemu mógł wziąć i połknąć pożywienie. Możemy karmić go małymi porcjami kilka razy dziennie – w zależności od potrzeb. Pamiętajmy, że oprócz jedzenia, ważny jest również stały dostęp do świeżej wody.

Kot perski – cena i koszty utrzymania

Kot perski kosztuje od 1500 do 3000 tysięcy złotych – w zależności od hodowli i odmiany. Trzeba przyznać, że nie jest to mała suma, a dodatkowo musimy uwzględnić cenę wyprawki. Ile kosztuje utrzymanie persa? Omówiliśmy najważniejsze wydatki.

Cena i koszty utrzymania w ujęciu miesięcznym

Najważniejszymi, a co za tym idzie, szybko wyczerpującymi się artykułami dla kota perskiego jest karma i żwirek oraz (opcjonalnie) przysmaki, za które zapłacimy ok. 200-300 zł.

Cena i koszty utrzymania w ujęciu rocznym i dwuletnim

Wyprawka kota perskiego powinna obejmować: miski na jedzenie i wodę, kuwetę, drapak, zabawki, legowisko, smycz i obroże (jeśli chcemy wychodzić z mruczkiem na spacery), szczotkę, grzebień, furminator, preparat do uszu i oczu, szampon. Cena za te artykuły może wynieść 400-500 zł. Na szczęście musimy wymieniać je jedynie raz na jakiś czas.

Dodatkowo należy się liczyć również z kosztami wizyt u lekarza weterynarii. W tym przypadku cena zależy od indywidualnych potrzeb naszego pupila.

Kot perski – podsumowanie w pigułce

Współczesne koty perskie z wyglądu praktycznie w ogóle nie przypominają już swoich przodków. To wszystko przez celową ich hodowlę w Wielkiej Brytanii, którą zapoczątkowała sama królowa Wiktoria. Dla wszystkich zainteresowanych postaraliśmy się dokładnie opisać historię powstania rasy. Długa, jedwabista sierść i niezwykle krótki pyszczek – to cechy charakterystyczne persów. Opowiedzieliśmy też nieco więcej o wyglądzie tych fascynujących zwierząt.

Koty perskie są raczej długowieczne. Ich pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale dość czasochłonna, bo wymaga codziennego, dokładnego szczotkowania i oczyszczania kociego nosa i oczu. Omówiliśmy dolegliwości związane ze zdrowiem kotów perskich, a także opowiedzieliśmy trochę na temat ich właściwej pielęgnacji. Rasa ta pozbawiona jest agresji i należy do grona najbardziej leniwych, doskonale nadaje się do felinoterapii, sprawdza się także jako kot rodzinny. Dzięki naszemu wpisowi wiesz już chyba wszystko o jego charakterze i właściwym wychowaniu. A to kolejny krok do podjęcia właściwej decyzji odnośnie nabycia kota perskiego. Mamy nadzieję, że ułatwiliśmy Ci wybór.

Facebook

Pinterest

Twitter

Linkedin

email

Print