Śmierć ukochanego zwierzaka. Jak pozbierać się po stracie kota?

We wtorek uspiłam moja Emilkę . Emilka miała ponad 14 lat i mieszkała na wsi u mojego partnera . Od czerwca zaczęło sie że przy jedzeniu ja coś bolało w pyszczku więc pojechaliśmy do pobliskiego weta .przy okazji zrobił badania z których wyszły złe wyniki wątroby a na usg stwierdzono guzy ale dalej głownym problemem było dla mnie to że coś ja boli przy jedzeniu . Były kroplówki, antybiotyki , sterydy i jakby przestała sie krzywić przy jedzeniu choć jadła bardzo mało . Po jakimś czasie zaczła jakoś żle się czuć i pojechaliśmy do innego weta . Ten stwierdził gorączke i znów antybiotyki, sterydy. Emilka coś tam zaczeła jeść ale po pewnym czasie przestała. Zaczęłam ją karmic siłowo ale nie byłam tam cały czas bo mieszkam w Krakowie i miałam zapłanowany zabieg w szpitalu. Jak sie lepiej poczułam postanowiłam ją wziąc do siebie żeby karmić i zrobić badaniia. Pojechałam z ty do weta ale tam dowiedziałam sie że zawansowana żółtaczka a przy usg że wątroba , worecek w złym stanie . weterynarz powiedziła że ona cierpi i choć na poczatku sugerowała kropłowki dożylne tak chyba jednak zmieniła zdanie po tym usg a ja dotałam jakby amoku i stwierdziłam ż nie chcę żeby cierpiała nie chcę popełnić znów tego błedu żeby niepotrzbnie umęczyć zwierzątko co miałao już w przeszłości miejsce i czego do dziś żałuję . problem polega na tym że ja tą Emilkę kochałam najbardzie choć mam jeszcze inne koty, nie moge sobie z tym poradzić i nawet boję sie że podjęłam za szu=ybko taka decyzję , że mogłam jeszcze spróbować . Wiem że i tak by się to szkończyło jej śmiercią ale jeszcze nie teraz . Może by się jej polepszyło chociaż na chwile? Mój partner połakał chwile i już a ja nie moge przestać o tym myśleć i nie wiem co robić , nawet chciałam iśc do tej Pani doktor żeby pogadać bo wtedy naprawdę działałam jakby w transie.Pisze to tu ponieważ jedynie osoby które coś takiego przeszły mogą zrozumieć co czuję.

Wczoraj chwilę po północy na moich rękach umarł nasz ukochany kot brytyjski Enzo. Był z nami tylko przez 3 i pół roku, ale zmienił nasze życie na zawsze. Już nigdy nie będziemy mieli kota z tak cudownym charakterem, który był dosłownie puchatą kulą antydepresyjną i antystresową. Wystarczyło tylko się do niego zbliżyć i już zaczynał głośno mruczeć z radości, nie miał nic przeciwko całusom, przytulaniu i co dziwne u kotów kochał głaskanie po swoim imponujących rozmiarów brzuszku. Umarł, bo pani weterynarz do której chodziliśmy dosłownie od zawsze zbagatelizowała jego objawy i stwierdziła, że kot cierpi na zwykłe zapalenie pęcherza. Jak się okazało problem musiał byś zdecydowanie głębszy i Enzuś prawdopodobnie miał ostrą niewydolność nerek. Mamy strasznie duży żal do weterynarza, że nie zrobili mu żadnego USG, nie pobrali krwi i na wizycie kontrolnej nie zauważyli, że kot jest już praktycznie w stanie agonalnym. Nie potrafię sobie poradzić z tym, że osoba która docelowo powinna pomagać zwierzętom nie zrobiła nic i mój najukochańszy na świecie kot odszedł zabierając ze sobą dużą część mnie i mojego Męża. Czuję taki smutek, żal i do tego złość, że dosłownie mam wrażenie że te emocje rozsadzą mnie od środka. Nie mam już siły płakać i nie chcę już się tak czuć, ale gdy zamykam oczy widzę tylko jego słodką mordkę i piękne bursztynowo-żółte oczy, a później uświadamiam sobie, że już go ze mną nie ma i znowu czuję się jakbym umarła razem z nim. Nie wiemy jak dalej mamy żyć, chcę być silna dla mojego Męża, który na ten moment jest chyba w gorszym stanie psychicznym niż ja, ale ciężko mi to wychodzi, kiedy w domu wszystko mi o nim przypomina. Wiem, że minęło jeszcze bardzo mało czasu i z każdym dniem będzie odrobinkę lepiej, ale na ten moment czuję się jakbym już nigdy nie miała być szczęśliwa. Piszę tutaj żeby wyrzucić z siebie chociaż część emocji, które w sobie duszę i wiem że nie tylko ja jestem w takiej sytuacji, więc wysyłam wszystkim którzy to przeczytają dużo ciepła i życzę wam mnóstwo siły, której ja na ten moment nie potrafię w sobie wykrzesać.

Baryś 23.01.2024 r.

Kocur, który zaczął przychodzić na mój ogródek pod koniec listopada. Z uwagi na to, był bardzo agresywny w stosunku do innych kotów (w tym 4 moich), Baryś mieszkał w piwnicy. Był codziennie wypuszczany na dwór (2-3 dziennie), oczywiście jak moje koty w tym czasie były w domu. Tak samo było jak były w innym pokoju, brałam go do siebie, żeby się pobawić, dać mu tam pospać. Czasami coś zepsuł, obsikał, czy zaatakował mnie, czy moje kociaki (zdarzyło się niestety, mimo pilnowania), ale nigdy nie był karany. Duży, gadatliwy, uwielbiający spać na ramieniu… W międzyczasie był leczony u weterynarza, szukałam mu domu na portalach. Nic. Wieczorem, 23.01 został wypuszczony na dwór. Widziałam przez okno, że na coś się patrzy, jednak uznałam, że pójdzie na ogród, jak zwykłe. Po 1,5 h poszłam po niego. Nie przychodził. Za 20 minut to samo i tak kilka razy. Rano zobaczyłam coś na przeciwko, na małej wyspie. Znajduje się tam drewniany krzyż, ogrodzony niskim płotem. Baryś siedział między kratkami. Miał spuszczoną główkę. Wyglądał jakby spał. Został potrącony, ale mimo to dał radę dojść te 5 metrów, usiąść i umrzeć. Sam. Za każdym razem, gdy wyglądam za okno wiedzę jakby dalej tam był. Dzisiaj mija tydzień, a ja dalej nie mogę się ogarnąć, zaniedbuję obowiązki, ciągle płaczę. Przepraszam, Barysiu.

Czy po stracie potrafiliście przygarnąć nowego kotka i obdarzyć go taką samą miłością?
Boję się, że się nie wyleczę po stracie mojego i nie będę w stanie już żadnego pokochać.. 🙁

A 28.09.2021 odeszła nasza kochana NUNA! Mając 2 tygodnie zamieszkała z nami, butelką ja karmiliśmy jak niemowlę. Była naszym szczęściem! Z jej temperamentem nie można było zatrzymać jej w domu więc była kotem wychodzącym,lecz pod mym czujnym okiem (mieszkamy na wsi w Niemczech). 2 lata -dzień w dzień z niepokojem w sercu wolałam ja w nocy do domu i przychodziła. Woziłam ja w taczce podczas porządków ogrodowych, psociła, nawet w toalecie gdy ja robiłam siku, ona też robiła siku ale do umywalki. A jej mruczenie podczas zasypiania BAJKA, jak NUNA przychodziła to śmieliśmy się że Diesla pali… Mąż mówił że jeszcze muszę nauczyć dzieciaka miauczeć bo nie umie… A karmienie też BAJKA gdy była głodna wskakiwała na krzesło przy wyspie w kuchni i czekała aż jej dam jej ulubione jedzonko i zawsze tak ładnie zjadała. Wieczorem, dzień przed jej śmiercią widziałyśmy się w ogrodzie, była już po kolacji, podeszła, otarła po nodze, poleżała na trawce chwilę i poszła. Widziałam ją jak szła na łączkę koło domu. Gdy już była pora do spania wyszłam i ja zawołałam i nie czułam tego niepokoju. Jeszcze kilka razy wołałam i nic… Rano wstałam od razu i poszłam ja szukać gdyż nie było jej w domu. Znalazłam….. leżała na trampolince a obok niej siedziała nasza nestorka kotka (jest z nami od 10 lat) Myślałam że śpi i próbowałam ja obudzić!!! Jakbym dostała obuchem. A ona tak ładnie wyglądała jakby spała, spokojnie, pięknie. Nakryłam ją jej kocykiem, czekając na męża. Wiem Że Ona Teraz Jest Za Tęczowym Mostem i jest SZCZĘŚLIWA i że się SPOTKAMY Ale jakoś NIE MOGĘ POGODZIĆ SIĘ Z JEJ NAGŁYM ODEJŚCIEM. Może prościej byłoby mi to zrozumieć gdybym wiedziała co się jej stało. Była zdrowa pod okiem weterynarza. A teraz jej z nami nie ma…

Dzisiaj ostatecznie pożegnaliśmy naszego kotka Leszka. Wszyscy go kochaliśmy, więc jest to trudne. Łączę się w bólu z wszystkimi, którzy przeżywają stratę przyjaciela, domownika, członka rodziny…

ciągle mam wrażenie że to, co się wczoraj stało to jakiś potworny sen. mrusia, kochana ruda kotka mojej mamy została potrącona. maleńka nie miała nawet roku. w zimę przychodziła do nas, mama ją karmiła i tuliła do snu w kocach pod altanką. pewnego dnia przyszła do nas ledwie żywa. wygłodzona, wyziębiona. do teraz pamiętam jak zapłakana w szkolnej toalecie pisałam z mamą która mówiła, że gdyby pojechali do weta kilka godzin później to już by jej nie było. koci katar, dostała leki, kroplówkę.. ze względu na obecność mojej kotki(2 lata) w domu nie mogliśmy jej tak poprostu przygarnąć, ale w trakcie zimy nocowała w naszej piwnicy. zaczęła być tulaśna, ciągle chciała jeść i się bawić. potem ją wysterylizowaliśmy i pomimo ogromnych sprzeciwów taty, wzięliśmy ją do domu. nie dogadywała się z moją kotką, ale po czasie zaczęły razem spać i psocić. moja mama całe życie nie przepadała za kotami a mrusię traktowała jak własne dziecko. tak strasznie bałam się, że nadejdzie dzień, w którym ją stracimy. i to jeszcze w tak głupi sposób. maleńka tyle przeszła, była strasznie mądra, odważna i sprytna. nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak w ogóle do tego doszło. nie mogę patrzeć na cierpienie mojej mamy. ciągle mam wrażenie, że zaraz przybiegnie do drzwi wejściowych i zacznie miauczeć, żeby ją wpuścić. jestem tak strasznie zagubiona, nie wiem co robić.

I ja dołączam do grona zapłakanych, tylko nie kotka ale wróbelka Dziobusia który był z nami 12lat .12 lat temu 3 wypadły w ogrodzie z gniazda 2 były nieżywe a dziobuś żył tylko miał uszkodzoną nóżkę był malutki nie miał jeszcze piórek., karmiliśmy i pielęgnowali.Fruwać potrafił po całym mieszkaniu, a chodzić słabo bo nóżka była uszkodzona,uważał nas jak byśmy byli ptasia jego rodziną nie bał się nas siadał na głowie, ramieniu jadał z ręki ,talerza, pił ze szklanki my wszystko to czuliśmy i cieszyliśmy się że mieszka z nami, gdy tylko słońce zaświeciło to zaczynał pięknie śpiewać,był naszym członkiem rodziny i radością.Na wolności by sobie nie poradził z uszkodzoną nóżką.Umarł nam wczoraj , zachorował przedwczoraj w tym samym dniu pojechaliśmy z dziobusiem do Katedry Epizootiologii z Kliniką Ptaków i Zwierząt Egzotycznych we Wrocławiu Pani doktor dała mu antybiotyk i inne leki ale nie przeżył z powodu swojej krótkiej choroby jest bardzo przykro i smutno bez dziobusia.Przepraszamy bardzo bo wiemy jak to jest bo synowie mają po 5 kotków i jednego pieska ze schroniska i też już się tak było że musieli się pożegnać ze swoimi pupilami po 18 latach lub krócej i wiemy jakie to są przeżycia.

Kiedy miałem wyjść do szkoły zastanawiałem się gdzie jest mój kotek zapytałem się o to taty i po długim czasie powiedział mi że nie żyje miał około 11 miesięcy i zacząłem rozpaczać o niego w szkole.

Dzisiaj odeszła nasza Ukochana kotka Ellenka i nie mogę przestać płakać. Była wspaniałym, kochanym, pięknym i mądrym kotkiem. Prawdziwą damą, często nas rozbawiała, była zadziorna i waleczna. I wstydziła się okazywać miłość, choć nas kochała. Będzie nam Ciebie bardzo brakowało. Dziękujemy za Twoją obecność pełną miłości przez tyle lat.

Mój kot Wally miał 4 miesiące 😥

Dziś odeszła moja Kotka Puszek. Potrącił ją samochód. Kotek się przybłąkał. Nie chcieliśmy żadnego zwierzątka mimo ze mieszkamy w domku, aż pewnego dnia przyszła ona. Stała biedna za ogrodzeniem. Przyniosłam jej kabanosy. Przyszła następnego dnia i kolejnego. Myśleliśmy ze to kot a okazała się kocica. Kotek nie był dzikusem. Albo się ktoś go pozbył albo sam kociak zmienił domowników. Robiłam z nią co chciałam. Łapy czyszczone, nawet myte a ona spoko. Nie wyrywała się. Latem wycierania ręcznikiem cała i pyszczek bo żeby nie przyniosła kleszcza – kocica nic. Nawet jak wchodziła do domu to już czekała na chodniku w korytarzu żeby to zrobić- nie szła dalej. Spała w łóżku, na fotelu. Mogła drapać krzesła bo stare. Nowy wypoczynek omijała wiedziała że tego nie wolno. Raz na początku zrobiła siku w wc na dywaniku, ale to na początku. Potem cierpliwie czekała i wychodziła na dwór. Nie robiła w kuwetę. Puszek to mój dzidziuś. Spała na mnie. Koiła nerwy. Przytulała się. Mruczała- zawsze tak z nią rozmawiałam jak dawałam jedzenie, albo jak mnie budziła lub przechodziła obok i dawała znac „jestem”. KOCHAM JĄ. Miałam dziś taką intuicje że coś może się stać bo jak wychodziłam z domu z rana do pracy nie zrobiłam pewnej rzeczy a zawsze ją robię. Ale można mówić wiele. Kocie łzy mi płyną a Ciebie tu nie ma…. Nigdzie. Mam córkę, jedynaczka, która nazywała Cię bratem ( po usunięciu macicy). Zawsze byłaś. Czarno biała kulka futerka. Śliczna sympatyczna mordka. Na gorze- na fotelu, lub na łóżku w sypialni, na dole w salonie na krzesłach. Teraz sama w zimnym dole. Serce pęka 💔. Kocham Cię Kocie i zawsze będę o Tobie pamiętać bo na to zawsze zasługiwałaś ❤️

2 Maja tego roku, odszedł od mnie i moich bliskich mój pierwszy kot – Cymek. To był wyjątkowy kot, na swój sposób. Zawsze lubiłem się z nim bawić, rozmawiać z nim, a on zawsze był taki ciekawy wszystkiego i odwzajemniał uczucia. Lubił podgryzać, lizać i przytulać się. Przyjaźnie był nastawiony do każdego, nigdy nie był wrogi czy to do człowieka czy do innego zwierzęcia. Miewał swoje humorki, jak to każdy kot aczkolwiek był bardzo młody miał niecałe dwa lata i mimo tak krótkiego czasu przez który z nami był zdążyłem się do niego bardzo przywiązać – na tyle, że obecnie nie jestem w stanie podnieść się z łóżka i tylko sięgam po chusteczki żeby otrzeć te łzy smutku i żalu. Zmarł na skręt żołądka, prawdopodobnie zjadł coś z balkonu, gdzie zawsze lubił przesiadywać i wygrzewać się na słońcu oraz kontrolować co się dzieje na pobliskiej ulicy. Bardzo mi go brakuje, tęsknie za nim i myśle o nim nieustannie i zastanawiam się czy jeszcze kiedyś się razem spotkamy, niekoniecznie w niebie ale gdziekolwiek. Tak bardzo chciałbym go znów przytulić, pogłaskać i pobawić się z nim w chowanego gdyż to była jego ulubiona zabawa. Nie potrafię się pozbierać po jego odejściu, czuje pustkę, żal wręcz czasami doprowadza mnie to wszystko do obłędu. Będzie mi ciebie brakowało Cymuś, na zawsze pozostaniesz w mojej pamięci w moich cudownych wspomnieniach z tobą.

Dwa lata temu wykryliśmy guza u mojej kotki, przeszła operacje, okazał się nie złośliwy i było już dobrze. Niestety po latach rak powrócił.. tym razem złośliwy z przerzutami. Tydzień temu musiałam podjąć najtrudniejsza decyzje. To działo się tak szybko.. byłam z nią do końca, tuliłam, całowałam, mówiłam do niej a ona mrugnęła do mnie spokojnie dwa razy i zasnęła 🥺 Jest mi bardzo przykro ale tłumacze sobie że najważniejsze że już nie cierpi. Pozostały 14 pięknych lat wspomnień ❤️

5 dni temu straciłam swojego najukochańszego kotka, Lucka. Czuje jakby ktoś odebrał mi sens życia . Nie mogę jeść, myśle o nim w każdej chwili. Dzięki niemu wyszłam z toksycznego zawiązku, cała swoją miłość przelałam na niego. Był moim sercem. Jest mi tak ciężko, ze jak to pisze łzy same mi spływają z oczu….
Był bardzo wyjątkowym kotkiem. Miał trochę ponad 4 lata. Aportował, sam przynosił myszkę by mu rzucać, bez problemu chodził na smyczy, lubił się kąpać, nauczył się robić siku do kibelka bez żadnych sztuczek – był mądrym kotkiem. Jak tylko usłyszał dźwięk wpisanego kodu do klatki, czekał na mnie pod drzwiami i zawsze mnie witał. Lucek był mega uczuciowy, nie odstępował mnie na krok, spał ze mną, tulił się, był cały czas blisko mnie. Jak było mi smutno, przychodził i lizał mnie po twarzy. W święta siadał na krześle przy stole wigilijnym i czekał aż wszystko będzie zastawione ( każdy się śmiał, ze nic nie robi i tylko czeka na jedzenie ). Był traktowany jak moje dziecko i tak się czuł.
Miał chory pęcherz, po operacji przeżył tydzień. Operacja miała tylko mu pomoc, nie było mowy o skutkach ubocznych. W poniedziałek, dzień po operacji zaczął się jeszcze bardziej przymilać, szukał miejsca by być jak najblizej mnie. Głośno mruczał i całował( chyba się ze mną żegnał …). W piątek zauważyłam, ze zle się czuje. U weterynarza stwierdzili, ze dadzą mu kroplówkę i poczuje się lepiej. W sobotę rano wymiotował i był wychłodzony. Szybko pojechałam do weta tam inny doktor stwierdził, ze stan krytyczny. 35 stopni i plyn w jamie brzusznej. Dał zastrzyk ratujący życie. Byłam z nim 8 godzin bez przerwy. W tym czasie był podłączony do kroplówek. Weterynarz powiedział, ze lepiej będzie jak zostanie w lecznicy na noc, rano przyjechać go odebrać. Rano telefon, ze nie przeżył. Świat mi się zawalił. Serce rozbiło na milion kawałków, koleżanka zawiozła mnie, bym mogła się pożegnać, zalana łzami nic z siebie nie powiedziałam oprócz „ moje serce nie zyje” .
Jest mi bardzo ciężko. Miałam tylko go a on miał mnie. Nie byłam na to gotowa. Wiem tylko, ze nie cierpi, mial wspaniałe życie i był sensem mojego.
Zawsze będzie w moim sercu.

Wczoraj pożegnałam moją kochaną kotkę- Mikołaja.
Tak, kotka miałą męskie imię bo weterynarz w schronisku się pomylił i ocenił płeć na męską. Mikołaj został z nami bo na takie imię kotka juz reagowała. Była wspaniałym przyjacielem. Daliśmy jej kochający i ciepły dom na prawie 14 lat. W ostatnim czasie sporo schudła. Okazało się, że to nowotwór jelit. Nie było dla niej ratunku. Uśpienie dąło jej ulgę. Płaczemy za nią, przeżywamy żałobę. Jest nam bardzo, bardzo ciężko. Mój 11 letni synek bardzo przeżywa odejście kotki, ja też….. przychodzę do domu i wołam: Mikołaj…, Niunia…. ona zawsze nas witała… teraz jest taka pustka…. Jej miska stoi w kuchni i ciągle łapię się, że nie ma w niej wody, ale nie mam jeszcze mocy jej schować….

Poradźcie jak sobie z tą pustką poradzić, bo nie umiem….

Niestety,12 mają też odeszła od nas kochana roczna koteczka,w zasadzie uśpiliśmy ją bo miała zaawansowany FeLV:-( nie chcieliśmy by się męczyła ,choć i tak było z nią coraz gorzej … Już się nie męczy biedactwo 🙁

Kilka dni temu straciłam ukochaną przyjaciółkę. Była porzuconym bezdomnym kociakiem, jako 12-latka wraz z tatą przyniosłam ją do domu pod kurtką. Przez prawie 17 lat była wiernym kompanem, nie odstępowała nas na krok. Była ozdobą domu, dobrą duszą, przyjacielskim stworzeniem, a jej mądre oczy wyrażały miłość i wdzięczność. Nie była humorzasta, gdy mnie widziała, przybiegała z radością i cichutkim dzwonieniem dzwoneczka przy obroży. Odeszła nagle, upadła niespełna 10 minut po tym jak zjadła śniadanie, jej serduszko nagle stanęło. Nie wiem dlaczego i nie mogę sobie wybaczyć, że nie byłam w stanie jej pomóc:( Głaskałam ją kiedy wzięła ostatni oddech i cichutko odeszła. Jestem wdzięczna, że byłam przy niej do samego końca, ale wspomnienie jej nieruchomych zielonych oczu przeszywa bólem. Mam w domu mnóstwo gadżetów z kotami, kubki, ściereczki, podstawki, poduszki – wystarczy zerknąć i można oszaleć z tęsknoty. Wiem, że czas leczy rany i że z czasem będzie lepiej, że pozostanie wdzięczność i dobre wspomnienia, ale póki co jest bardzo ciężko. Łączę się z Wami w bólu:(