Alaskan malamute to pies duży i silny. Nazywany był Lokomotywą Północy – towarzyszył koczowniczym ludom północy. Mówi się też, że był używany w celach zaprzęgowych dużo wcześniej, niż konie. Od jednego z tych ludów – Malamutów – pochodzi też jego nazwa. Alaskan malamute to zwierzę łagodne, choć niezależne, więc nie podporządkuje się łatwo człowiekowi i nigdy nie będzie mu w stu procentach posłuszne. Niezależność i umiejętność samodzielnego podejmowania decyzji wymusiły na tych psach warunki życia. Mimo to są oddane człowiekowi, choć nie można się po nich spodziewać wylewności. Co jeszcze warto wiedzieć o tych psach? Dowiedz się!
Alaskan malamute – historia Lokomotywy Północy
Alaskan malamute miał przed sobą przez tysiąclecia jedno, podstawowe zadanie – towarzyszył koczowniczym ludom północy w przenoszeniu się z miejsca na miejsce. Ciągnął przy tym cały ich dobytek. Dlatego to psy silne i wytrzymałe. Obecnie dość powszechnie uważa się, że potomkowie psów tej rasy były używane w celach zaprzęgowych na długo przed końmi. Alaskan malamute to też jedna z najstarszych ras psów na świecie. Rasa ta od początku istnienia związana była z ludem zwanym właśnie Mahlamutes, skąd bierze się też współczesna nazwa tego psa. To lud koczowniczy, który pomieszkiwał pomiędzy wschodnimi częściami Grenlandii a Cieśniną Beringa.
Malamute alaskan od lat towarzyszyły ludziom – początkowo ludom koczowniczym, ale wraz z pojawianiem się osadników z innych części świata, rozprzestrzeniały się wśród nich. Przybyli osadnicy doceniali niezależność tych psów, a także ich siłę i walory użytkowe, dlatego biali osadnicy powszechnie używali malamute alaskan jako psy zaprzęgowe. To właśnie dlatego psy rasy alaskan malamute brały udział w trzech ekspedycjach polarnych i razem ze sławnym Richardem Byrdem ruszyły na Antarktydę.
Prawdziwy boom na psy rasy alaskan malamute przyszedł jednak wcześniej, bo w XIX wieku – to właśnie wtedy na Alasce wybuchła prawdziwa gorączka złota, po odkryciu złoża w Klondkie. Wtedy malamuty używane były dość powszechnie do transportu towarów. Zapotrzebowanie na nie było tak duże, że zaczęto malamuty krzyżować z psami innych ras, które sprowadzano na Alaskę.
Pierwsza celowa hodowla psów rasy Alaskan malamute to rok 1929 i hodowla o nazwie Chinook, prowadzona przez Evę i Miltona Seeley. To wtedy na świat przyszły pierwsze szczenięta alaskan malamuta, które zapoczątkowały linię hodowlaną Kotzebue. Rasa została wstępnie uznana w przez American Kennel Club ze Stanów Zjednoczonych już sześć lat później. Wtedy też powstał pierwszy klub miłośników tej rasy. Wzorzec rasy został opracowany na podstawie psa o imieniu Gripp of Yukon, który został też oficjalnie pierwszym, zarejestrowanym malamutem na świecie.
Niestety, II wojna światowa spustoszyła tę rasę – wyginęły praktycznie wszystkie psy, które pochodziły z linii Kotzebue. Wtedy też zaistniała kolejna linia tych psów – M-Loot. Psy z obu tych linii pochodzących z hodowli Paula Voelkera psów linii M-Loot i ocalałych osobników z linii Kotzebue nie współpracowały ze sobą. Do tego stopnia, że malamuty zaczęły się między sobą coraz bardziej różnić – wielkością, umaszczeniem, proporcjami ciała, a nawet charakterem.
Rasa została ujednolicona dopiero w latach 50. XX wieku. Wtedy powstała linia Hinman-Irwin, a jej twórca mieszał psy z pozostałych linii w równych proporcjach. Większość współczesnych malamutów pochodzi właśnie od psów z tych trzech linii. Rasa ostatecznie i w pełni oficjalnie została uznana w 1953 roku.
Alaskan malamute w Polsce pojawił się po raz pierwszy dopiero w połowie lat 80. To właśnie wtedy Zbigniew Grabkowski sprowadził do Polski z Czech sukę o imieniu Crazy del Monte.
Wilczy Pies Północy – jak wygląda malamut?
To psy o zwartej, kompaktowej budowie. W rasie występuje pewne zróżnicowanie pod względem wielkości, które jest w przypadku tych psów całkiem naturalne. Najlepiej, gdy pies malamut ma po prostu wymiary idealne dla psa zaprzęgowego. Są one ustalone jako 63,5 centymetra w kłębie i 38 kg wagi w przypadku samców oraz 58,5 centymetra w kłębie i 34,5 kilograma wagi w przypadku samic.
Psy rasy alaskan malamute mają duże i szerokie głowy, choć nadal są one proporcjonalne względem reszty ciała. Kufa jest duża, choć nie może być zbyt szeroka – też musi być proporcjonalna. Łapy są dostosowane do przemieszczania się nawet na długie i dalekie dystanse przy bardzo niesprzyjających nawet warunkach atmosferycznych. Dlatego poduszki ich łap są bardzo grube i twarde, a dodatkowo porośnięte są włosiem pomiędzy palcami, które pełni dodatkową rolę ochronną.
Oczy są zawsze średniej wielkości i skośnie osadzone, mają też kształt migdała. Najbardziej preferowane są oczy brązowe, zawsze muszą być też w ciemnym kolorze. Inaczej niż w przypadku siberian husky – rasą, z którą alaskan malamute jest najczęściej mylony – nie mogą być one niebieskie. Oczy i taki ich kolor jest w przypadku malamutów dyskwalifikujący.
Sierść jest bardzo gęsta, stojąca, zwarta i twarda. Podszerstek jest bardzo wełnisty, gruby i tłusty. Dozwolone według wzorca są rozmaite maści – od czarnej do jasnoszarej, z wszystkimi kolorami pośrednimi. Dozwolona jest także maść sobolowa ze wszystkimi swoimi odcieniami, a także czerwona. Na głowie występuje biel, która tworzy charakterystyczną maskę. Na głowie możliwa jest także biała strzałka lub kołnierz. Biel dominuje także na częściach kończyn i na całym brzuchu. Możliwe jest, by alaskan malamute miał jednolitą barwę, jednak pod warunkiem, że chodzi o maść białą.
Pies malamut – zadbaj o jego zdrowie
Bardzo zdrowy i niezwykle odporny – za takiego właśnie uchodzi malamut. Pies ten należy do ras pierwotnych, a więc tych, które z biegiem czasu zostały w bardzo niewielkim stopniu zmodyfikowane przez proces ludzkiej celowej hodowli. To wszystko sprawia, że psy rasy alaskan malamute bardzo rzadko mają problemy ze zdrowiem.
Nadal jednak mogą one wystąpić. Malamuty są narażone na wystąpienie dysplazji stawów biodrowych, a także łokciowych – dysplazja stawów łokciowych zdarza się stosunkowo rzadko, jednak nadal może mieć miejsce. W Polsce nadal badania psów tej rasy pod kątem dysplazji nie są uregulowane i wymagane przez prawo, jednak wiele hodowli i stowarzyszeń decyduje się na przeprowadzanie tego typu badań na własną rękę.
Malamuty są też narażone na genetyczne choroby oczu, w tym na kataraktę czy postępujący zanik siatkówki. Zdarza się też wada, która polega na tym, że pojawia się dodatkowy rząd rzęs lub dodatkowe pojedyncze rzęsy, które rosną tak, że podrażniają twardówkę oka psa.
W przypadku malamutów może wystąpić także karłowatość, a także coat funk – choroba, która polega na tym, że włos staje się łamliwy i wypada, a w dodatku nie odrasta, przez co pies narażony jest na wyłysienie. Czasami pojawiają się też problemy z alergiami, u tych psów może wystąpić też bardzo niebezpieczny i bolesny skręt żołądka.
Ile żyją malamuty? To psy bardzo odporne, są w stanie w dobrym zdrowiu przeżyć nawet 10-12 i więcej lat.
Pielęgnacja malamuta
W przypadku malamutów należy bardzo dbać o ich sierść. Psy tej rasy linieją bardzo intensywnie – samce najczęściej raz do roku, gdy wymieniają sierść z zimowej na letnią, samice częściej. W ich przypadku linienie ma związek nie tylko z temperaturami, ale też z nadchodzącą cieczką. Malamuty-szczeniaki też potrafią bardzo intensywnie linieć – zwłaszcza w momencie, w którym zaczynają już wymianę sierści ze szczenięcej na dorosłą. W okresie linienia psa tej rasy należy czesać szczotką lub grzebieniem dla psa bardzo często – nawet kilka razy dziennie. W innych przypadkach wystarczy wyczesać raz na tydzień.
Intensywność gubienia sierści zależy też od warunków, w których żyje pies – te żyjące na zewnątrz przechodzą zmianę sierści inaczej niż te, które żyją w ogrzewanych domach. Pamiętaj też, że Alaskan malamute bardzo źle znosi zmiany, dlatego jeśli dotychczas mieszkał w kojcu na zewnątrz, nie przenoś go od razu do mieszkania. Także w przypadku malamutów, które żyją w ogrzewanych wnętrzach nie jest wskazane przenoszenie ich od razu do kojca – zwłaszcza zimą. Jeśli chcesz mieć psa wystawowego, musisz czesać go codziennie i pod włos. Przygotowanie do wystawy, żeby było wykonane prawidłowo, jest bardzo pracochłonne i zajmuje dużo czasu.
Pamiętaj też, że niezależnie od tego, czy planujesz wystawiać psa czy nie – zawsze musisz go bardzo dokładnie wysuszyć po kąpieli. W innym przypadku możesz doprowadzić do tego, że u psa powstanie ostre zapalenie wierzchniej części skóry.
Malamuty są bardzo odporne, zarówno na niskie, jak i wysokie temperatury. W lecie jednak zadbaj o to, by pies miał stały dostęp do wody i chłodne, zacienione miejsce, w którym może się schronić.
Alaskan malamute – charakter, temperament, usposobienie
Jaki jest malamut? Rasa psa przez wieki wykorzystywana była do ciągnięcia sań z dobytkiem ludzkim. Dlatego to psy bardzo silne i odporne. Wykształciła się w nich też pewna niezależność, która sprawia, że psy tej rasy nigdy nie pozwolą się w pełni podporządkować. Mają też tendencje do próby zdominowania innych psów, zwłaszcza pobratymców tej samej rasy – posiadają silny instynkt łowiecki.
Mimo wszystko są to jednak psy bardzo dlatego nie mogą pracować jako stróże. To psy niezwykle aktywne i najlepiej czują się w ruchu. Mają też bardzo silnie rozwinięte instynkty łowieckie, przez co puszczone luzem, jeśli poczują interesujący trop, pobiegną przed siebie i zapomną o całym świecie. To też prawdziwi mistrzowie ucieczek, mają też tendencje do włóczęgostwa, bo nie cierpią nudy i stagnacji.
Choć mają problemy z zaakceptowaniem innych zwierząt, z ludźmi dogadują się wspaniale. To psy bardzo rodzinne i nie cierpią być same – są wtedy bardzo nieszczęśliwe. W stosunku do dzieci są bardzo cierpliwe, ale ich siła i chęć do gonitw sprawia, że dzieci nie powinny z nimi wychodzić samodzielnie.
Z kim malamut będzie najszczęśliwszy?
Alaskan malamute najlepiej będzie czuł się z ludźmi aktywnymi i takimi, którzy dużo czasu spędzają na zewnątrz. Absolutnie nie nadaje się dla domatorów, czy osób starszych. Nie powinny się na niego decydować też osoby, które nie mają doświadczenia z psami – malamuty są bardzo niezależne, a przy tym mogą przejawiać skłonności do dominacji.
Nie decyduj się na psa tej rasy także wtedy, gdy długo nie ma Cię w domu – malamut nie lubi zostawać sam. Znudzony może bardzo wyć, ale też dopuszczać się zachowań destrukcyjnych i po prostu niszczyć Twój dom. Nie musisz z nim biegać w zaprzęgu, ale musisz znaleźć mu jakąś formę rozrywki i aktywności, która go zadowoli i zmęczy, w innym wypadku może zacząć uciekać.
Alaskan malamute – podsumowanie
Alaskan malamute to pies pierwotny, który zwany był niegdyś powszechnie Lokomotywą Północy. Towarzyszył ludom koczowniczym północy w ich wędrówkach – ciągnął ich dobytek. W czasach zasiedlania Alaski przez białych osadników, także był przez nich powszechnie wykorzystywany.
To psy niezwykle zdrowe i odporne. Są też bardzo silne i aktywne, dlatego nie nadają się dla osób, które cenią sobie spędzanie wolnego czasu na kanapie i są domatorami. Ten pies po prostu musi się wybiegać, bo w innym wypadku może być nieszczęśliwy. Psy te są narażone na wystąpienie dysplazji stawów biodrowych, a także łokciowych
W stosunku do ludzi jest bardzo przyjacielski, jednak może mieć problem z tolerowaniem innych czworonogów, bo ma tendencje do dominacji. Osoba, która podejmie się nad nim opieki, powinna posiadać pewne doświadczenie w zajmowaniu się psami, bo malamuty mają bardzo niezależne charaktery.
Sprawdź również:
. in /usr/home/blogzooart/domains/zooart.com.pl/public_html/blog/wp-includes/functions.php on line 5316
https://zooart.com.pl/blog/wp-content/uploads/2020/09/magdalenakoziol.jpg)
Przetwarzanie...